شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
(ابر بی باران)
افسرده دل راه افتاد
واژه / واژه قطرهها
پی پناهگاه
یک
دو
سه
اسمان غرید
تیرگی زمین را در آغوش
(ابر بی باران)
تکهایی آدمبرفی
گوشه دنج خاطراتی که رخ ندادهاند
را بر تن سرد متن را مینوشت
مرگ
چتریست با دهان باز
یا ابریهای تکه پاره
وسط کویر تاول زده
ویرگولهای کوچک میان سطرها
پاهای سوختهشان را در اغوش
منتظر
دعاها به دست
ابرهای عقیم
آسمانش را قاب میگرفت.