شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی شعر «زبانههای عاشقانه»:
اخبار
درست گفته بود
طوفان سهمگین
شهر را درنوردید
درختهای شکسته
پنجره های شکسته
اما
کودک یخی
نخ بادکنکهایش را
رها نکرد
خیابان
او را میپیچاند در شهر
و شهر می اندازدش
وسط بزرگراه
ناگاه
آه!
ماشینی که…
کودک تابوتیست
بر دوش شهر
که نخ بادکنکهایش را
رها نکرد
شعرم
تغزلیست کودکانه
تهیدست تر از
نان و بوسه
چه سطر آتش
چه سطر دریا
چه سطر نسیم
چه سطر کویر
نخ بادکنکهایش را
نمینویسد.